เนื่องจากเป็นวันหยุดที่อากาศจัดว่าดีวันหนึ่งค่ะเลยได้มีโอกาสหยิบหนังสือที่ตัวเองชอบขึ้นมาอ่านอีกครั้งค่ะ เห็นว่าน่าจะแชร์สาระให้ทุกท่านได้ เลยหยิบมาคุยกันค่ะ Dr.John C. Maxwell เขียนไว้ในหนังสือ Leadership Gold เป็นสาระที่น่าฉุกคิดมากค่ะ เขากล่าวว่า “ผู้นำส่วนใหญ่เป็นนักฟังระดับที่เลวร้าย เพราะคิดว่าการพูดสำคัญกว่าการฟัง แต่ผู้นำที่ล้ำลึกจะรู้ว่า ควรฟังก่อนแล้วค่อยพูดทีหลัง และในยามที่รับฟัง เขาก็จะฟังอย่างตั้งใจและมีศิลปะ”
คงมีคนเคยพบผู้บริหารบางท่านที่มักจะเหม่อลอยเวลามีคนมาพูดอะไรให้ฟัง หรือในระหว่างที่รับฟังการพูดของคนอื่นอยู่นั้น ได้มีการพูดตัดบทออกมา เนื่องจากทำตามคำสั่งใจที่ทำการพูดแข่ง ทั้งๆที่ผู้พูดบางครั้งยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำ เหล่านี้คือสัญลักษณ์แห่งการมีทักษะการฟังที่ยอดแย่ค่ะ ถือว่าเป็นผู้นำที่ไม่มีความอดทน อดทนไม่ได้แม้กระทั้งจะฟังคนที่กำลังพูดพูดเสร็จ เหตุนี้น่าจะเนื่องจากความคิดแห่งความต้องการแสดงความคิดเห็นในใจของเขา เป็นตัวผลักดันให้ต้องพูดออกมาในขณะนั้น ทั้งๆที่เป็นโอกาสและจังหวะที่ไม่เหมาะสมด้วยซ้ำไป ซึ่งที่จริงแล้วน่าจะไม่ใช่ตัวของเขาหรอกค่ะที่ผลักดันให้ต้องมีการพูดออกมาในเวลานั้น แต่สิ่งนั้นคืออัตตาหรือตัวตนต่างหาก ที่ผลักดันให้ต้องทำ ลองฝึกนั่งนิ่งๆ ตั้งใจฟังคนที่คุยด้วย ชั่วขณะหนึ่งสิคะ แล้วจะพบว่ามีเหมือนแรงอัดที่เริ่มปะทุขึ้นมาจากภายใน และได้พยายามผลักดันให้เราโต้ตอบออกมา แต่เมื่อเราไม่พูด เอาแต่นั่งฟังนิ่งๆ แรงอัดนี้จะแรงขึ้นเรื่อยๆ และพอสักพักเมื่อเราคิดได้ทัน ความต้องการพูดในขณะนั้นก็จะหายไป แต่หากมองไม่เห็นหรือคิดไม่ทัน สิ่งนั้นก็จะผลักดันกลายเป็นคำพูด หรือวจีกรรม
ที่หยิบเรื่องนี้มาคุยกันเนื่องจากวันก่อนตนเองได้มีการเข้าร่วมประชุมในองค์กรในส่วนของหน้าที่ที่รับผิดชอบค่ะ ประเด็นคือได้กำลังมีการวิเคราะห์องค์กรของเราเองกันอยู่ในส่วนของ ความได้เปรียบ เสียเปรียบ บริบทโดยรวมนะคะเนื่องจากกำลังต้องการควานหาซึ่ง weakness ระดับปฎิบัติการที่ควรจะต้องปรับปรุงแก้ไขโดยด่วนที่สุด ขณะเดียวกันการแสดงความคิดเห็นของแต่ละบุคลากรผู้ทรงคุณวุฒิทั้งหลายค่อนข้างเข้มข้นค่ะ แต่ก็มีเหมือนกันคนที่ไม่กล้าพูดเลย ไม่ออกความเห็น หรือไม่เห็นข้อบกพร่องเหล่านั้นก็เป็นได้นะคะ ในระหว่างนั้นตนเองสังเกตได้ว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่อาจมีการพาดพิงถึงบางท่านที่มีหน้าที่กำกับดูแลในส่วนรับผิดชอบนั้นล่ะก็ สีหน้าแต่ละท่านเปลี่ยนไป บางท่านแย้งแทรกขึ้นมาในขณะที่คนกลุ่มใหญ่กำลังต้องการความคิดเห็น สิ่งนี้ดิฉันเลยได้แง่คิดนึงค่ะ เลยเอามาฝากทุกท่านถือว่าแชร์ความคิดเห็นกันนะคะ ดั่งภาษิตอินเดียนแดงที่ว่า
“เมื่อคุณรับฟังเพียงแค่เสียงกระซิบ อาจทำให้คุณไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องในเวลาต่อมา”
ดิฉันมองว่าผู้นำที่ดีควรต้องใส่ใจในปัญหาเล็กๆน้อยๆ ก่อนที่จะลุกลามไปใหญ่โตค่ะ และควรต้องรับฟังในสิ่งที่ตนไม่ได้พูดออกมาด้วย (Unspoken Words) ยิ่งสังคมไทยที่มีวัฒนธรรมส่วนใหญ่คือคนไม่กล้าแสดงออกด้วย มีหลายคนค่ะที่ถูกถามอะไรต่อมิอะไร แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดไม่จา ได้แต่เก็บไว้ในใจและก็เอาไประบายที่อื่นแทน ฉะนั้นผู้นำที่ดีจึงควรต้องมีสัมผัส พิเศษที่เหนือผู้อื่นนะคะ คือจะต้องสามารถดักจับสัญญาณต่างๆ ไว้ได้ก่อนคนอื่นด้วย อย่าลืมค่ะการเรียนรู้เกิดจากการฟัง การจะเกิดการเรียนรู้ได้ในสิ่งหนึ่งย่อมหมายถึงสาระที่ได้จากการฟังที่มากกว่าการพูดนะคะ
ดังนั้นขอฝากผู้บริหารฯทุกระดับและทุกท่านนะคะ “หนึ่งเสียงกระซิบที่ท่านได้ยินโปรดรับฟัง ก่อนเสียงเหล่านั้นจะกลายเป็นเสียงกรีดร้องแห่งความปวดร้าวของสังคมไทยไปมากกว่านี้ค่ะ”
ที่มา: http://phatrsamon.blogspot.com/2009/01/blog-post_1122.html#links
